Wspierają nas
Współpraca
Początki klubu
We wrześniu 1899 pracę na stanowisku nauczyciela gimnastyki we lwowskim IV Gimnazjum podjął Eugeniusz Piasecki, zaś już w grudniu 1899 – próbując przekonać swych podopiecznych do coraz popularniejszej dyscypliny, jaką stawał się angielski football – utworzył w tej szkole pierwsze uczniowskie drużyny piłkarskie, które wiosną 1900 zaczęły między sobą rozgrywać pierwsze mecze oraz turnieje. Z czasem wychowankowie Piaseckiego zapragnęli również konfrontować swe umiejętności z młodzieżą zrzeszoną w innych lwowskich organizacjach i 7 października 1900 , jako reprezentacja szkoły, podczas tzw. gymkhany – zorganizowanej przez Komitet Sportowy Lwowskiego Klubu Cyklistów i Towarzystwa Kolarzy na należącym do niego boisku – zremisowali z gospodarzami 1:1. Funkcjonowanie „luźnych” zespołów uczniowskich stało się zaczątkiem dla powołania – Wiosną 1904 – regularnego klubu, który przyjął nazwę Klub Gimnastyczno-Sportowy przy IV Gimnazjum we Lwowie, zostając zrzeszonym w ramach Towarzystwa Zabaw Ludu i Młodzieży (w 1906 przemianowanym na Towarzystwo Zabaw Ruchowych – TZR). Jako barwy obrano kolory czerwony i niebieski. W maju 1907 podjęto decyzję o wyodrębnieniu się ze struktur TZR i przybraniu nowej nazwy – Lwowski Klub Sportowy Pogoń Lwów, co umożliwiło szybszy rozwój klubu i rozszerzenie działalności, poprzez tworzenie nowych sekcji. Nazwę zaproponował Maksymilian Dudryk, a barwami stały się kolory czerwony, niebieski i biały. Wówczas to głównym sponsorem i członkiem Zarządu został Ludwik Kuchar – właściciel sieci kin w Galicji (m.in. „Pasażu” we Lwowie i „Wandy” w Krakowie ). W latach 1907 – 1908 opracowano nowoczesny statut klubu, który potem stał się pierwowzorem dla podobnych dokumentów wielu innych polskich klubów sportowych.
W 1908 roku działacze Pogoni wydzierżawili boisko na Lwowskiej Bednarówce. Uchwalono również pierwszy na ziemiach polskich statut klubu lekkoatletyczno-piłkarskiego. Od 1913 roku przy ul. Stryjskiej znajdowała się także siedziba klubu. Przez pierwsze lata Pogoń grała mecze jedynie z klubami z Galicji, to jest ze Lwowa i Krakowa. W 1909 piłkarze pojechali na Węgry do Koszyc. Swój debiut poza Galicją przegrali 5:0. Rewanż z Kassai Athletikai Klub we Lwowie również zakończył się porażką, tym razem 4:1.
W 1910 Pogoń wstąpiła do Austriackiego Związku Piłki Nożnej, a w 1911 była współzałożycielem Związku Polskiego Piłki Nożnej. Pogoń zajęła trzecie, ostatnie miejsce w pierwszych mistrzostwach Galicji zorganizowanych przez ZPPN. Pozostałe kluby, które brały udział w zawodach to Cracovia i Wisła. Pogoń wraz z Cracovią, Wisłą i Czarnymi należała do I klasy Austriackiej ZPN.
Pogoń podczas I wielkiej wojny, nie przestała grać w piłkę. W Lwowie rozgrywano spotkania z klubami z innych miast oraz drużynami legionowymi. Podczas wojny Polsko – Ukraińskiej w 1918 roku kilku zawodników Pogoni brało czynny udział w walkach, wielu z nich poległo. Na liście sportowców, którzy oddali życie w walce o niepodległość znajduje się 57 członków LKS Pogoń, nie tylko piłkarzy.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, a dokładnie w 1920 roku Pogoń wystartowała w mistrzostwach okręgu lwowskiego. Po zwycięstwie w tych eliminacjach, następnym etapem była walka i Mistrzostwo Kraju. Niestety zawodów nie rozstrzygnięto z powodu wybuchu kolejnej wojny. Tym razem polsko-bolszewickiej. Po zwycięstwie nad czerwonym potworem, w 1921 roku mistrzostwa ukończono, a Mistrzem Polski została Cracovia. Pogoń zajęła czwarte miejsce.
W 1922 roku Pogoń Lwów została Mistrzem Polski. Ekipa prowadzona przez Austriaka Karla Fischera zapewniła sobie tytuł dzięki zwycięstwie z Wartą Poznań 1:1 i 4:3. Rok później Pogoń znów okazała się numerem jeden w kraju. Tym razem w finale piłkarze z Lwowa pokonali Wisłę Kraków 3:0, 1:2 i 2:1.
W 1923 roku Pogoń Lwów zdobyła miano mistrza Polski po raz drugi z rzędu wywalczyła Pogoń Lwów, a koronę króla strzelców zdobył Mieczysław Batsch, strzelając 17 bramek.
Fatalny nastrój kibiców po olimpijskiej klęsce reprezentacji w 1924 roku, był dodatkowo potęgowany przez brak emocji, związanych z walką o tytuł mistrza Polski. Dlatego jedno ze spotkań, rozegranych w 1924, ówczesna prasa uznała za wyjątkowe. Był to towarzyski mecz dwóch najlepszych drużyn poprzedniego sezonu – wicemistrzowskiej Wisły Kraków przeciwko triumfatorom edycji 1923 – Pogoni Lwów. Zaplanowano go na 16 listopada 1924, na stadionie Wisły w Krakowie. Już na wiele dni przed jego rozegraniem został on nazwany pojedynkiem o nieoficjalne mistrzostwo Polski 1924 (o „moralne mistrzostwo Polski”). Jego rangę dodatkowo podkreślała obecność na trybunach Marszałka Józefa Piłsudskiego, przebywającego akurat w stolicy Małopolski. Bój potwierdził supremację Pogoni, która zwyciężyła 2:3
Rok 1925 przyniósł trzeci z rzędu tytuł Mistrza Polski. Pogoń w całym sezonie zremisowała tylko jeden mecz, pozostałe spotkania zwyciężając! Klub otrzymał na własność Puchar Ministerstwa Zdrowia. Rok późnej Pogoń znów okazał się najlepsza w kraju, mimo kłopotów finansowych i faktu, że klub opuścił trener Fischer oraz piłkarze Emil Gorlitz i Józef Słonecki. Byli to pierwsi polscy piłkarze, którzy podpisali kontrakty z zagranicznym klubem, a konkretnie włoską Ederą Triest i przeszli na zawodowstwo.
Mistrzostwa Polski w piłce nożnej w 1926 roku było ostatnim mistrzostwem Polski rozegrane systemem nieligowym w II Rzeczypospolitej. W rozgrywkach brali udział mistrzowie poszczególnych regionów a tytuł mistrza po raz czwarty zdobyła lwowska Pogoń.
Rok 1927, to powołanie Polskiej ligi zrzeszającej najlepsze i największe kluby w Polsce. Niestety Pogoń przez konflikt z zarządem ligi została ukarana zakazem rozegrania czterech ostatnich meczów, które zostały uznane za walkowery. Mimo tej dotkliwej kary Duma Lwowa zajęła czwarte miejsce! Był to jednak początek dłuższych problemów w klubie.
Rok 1928 to kryzys całej Pogoni. Na chwilę funkcję trenera ponownie objął Fischer, jednak doprowadził klub tylko do szóstego miejsca. Najgorszy w historii Pogoni rok miał jednak dopiero nadejść. W 1929 Lwowiacy skończyli sezon na dziewiątym miejscu po ciężkiej wale o utrzymanie w lidze. Decydującym spotkaniem był mecz z Czarnymi Lwów. Ta derbowa bitwa okazała się szczęśliwa dla Pogoni, która zwyciężyła 2:1. Rok później było już lepiej, sezon zakończył się siódmym miejscem w lidze.
Przed sezonem w 1931 roku, Pogoń została wzmocniona, odmłodzona i miała wrócić na szczyt. Niestety, gra wielokrotnego Mistrza Polski była nierówna i wystarczyła na zajęcie tylko czwartego miejsca. Rok później było już lepiej. Pogoń zajęła drugie miejsce i miała tylko jeden punkt do mistrzowskiej Cracovii. W 1933 roku lwowiacy ponownie zajęli drugie miejsce. Tym razem numerem jeden został Ruch Hajduki Wielkie, co ciekawe Pogoni znów zabrakło jednego punktu.
W 1934 roku, było już o wiele gorzej, Pogoń zajęła jedynie szóste miejsce. Co ciekawe podczas podróży po Francji i Belgii, lwowiacy pokonali wicemistrza Belgii Daring Bruksela 2:1. Z ciekawszych incydentów tego sezony, warto wspomnieć, że Pogoń w towarzyskim meczu na własnym terenie pokonała AC Milan 5:3.
W następnym sezonie Pogoń Lwów znów wróciła na podium. Kolejny raz zajęła drugie miejsce, z jednym punktem straty do Ruchu, który został Mistrzem.
Potem już było tylko gorzej. W 1936 roku Pogoń zajęła szóste miejsce, a rok później walczyła o utrzymanie w lidze. Ostatecznie jednak 1937 rok zakończył się ponownym szóstym miejscem. W 1938 roku lwowiacy zajęli miejsce piąte. Ostatniego sezonu z powodu wybuchu II wojny światowej nie dokończono, 31 sierpnia 1939 roku, Pogoń zajmowała trzecie miejsce w tabeli. Działalność klubu zawieszono.
Kilka miesięcy wcześniej, z okazji 25-lecia klubu zorganizowano turniej, który odbył się w dniach 28-29 maja. Wygrała go Cracovia przed Wisłą i Pogonią.
