(„Pogoń – epizod z walk 1920 roku” – Stanisław Kaczor-Batowski)

 Bitwa, która miała miejsce 17 sierpnia 1920 roku w czasie wojny polsko-bolszewickiej pomiędzy oddziałem 330 polskich Obrońców Lwowa pod dowództwem kpt. Bolesława Zajączkowskiego a siłami bolszewickiej Pierwszej Konnej Armii Siemiona Budionnego.

 Celem obrońców było opóźnienie podejścia wojsk bolszewickich do Lwowa. Baterią I Lwowskiego Pułku Artylerii, zwaną potem Pogonią, dowodził najsławniejszy lwowski lekkoatleta porucznik Tadeusz Kuchar; obok miała swe stanowisko bateria dowodzona przez jego kolegę z bieżni kapitana Zbigniewa Latawca (obaj odznaczeni Krzyżami Walecznych i Virtuti Militari). Pogończycy byli na najtrudniejszych odcinkach, wielu z nich poległo. Bolesną stratą, nie tylko dla sportu, ale także dla literatury, była śmierć młodego, obiecującego poety Ludwika Lubicza-Wolskiego.

 W 1920 r. w pamiętnej bitwie z oddziałami Budionnego pod Zadwórzem, która przeszła do historii jako polskie Termopile, zginęli Antoni Dawidowicz, Władysław Marynowski i Jan Demetr. Na liście tych, którzy oddali swe życie w walce o niepodległość, jest 57 członków Pogoni. Heroiczna obrona zakończyła się sukcesem wojsk polskich. Nie mniejsze straty ponieśli Czarni. W obronie Lwowa zginął m. in. najlepszy lekkoatleta tego klubu Józef Kawecki. A kronikarz zapisał: „Sportowcy bronili swe miasto, będąc zawsze na pierwszej linii, czy rozkaz wiódł ich na stoki cytadeli, na Dworzec Kolejowy czy na gmach Sejmu. Na kartach epopei Lwowa zapisali swe nazwiska nieustraszoną odwagą i bezbrzeżną ofiarą”

Źródło:  Księga Pamiątkowa Poświęcona 35 leciu LKS „Pogoń” Lwów,  http://www.lwow.com.pl, http://pl.wikipedia.org